Dale Schunk en Frank Pajares (2005) verhalen over een onderzoek uit 1995 dat meldt dat “naast de invloed van het verstandelijk vermogen, het geloof in zelfredzaamheid een krachtige en zelfstandige bijdrage is aan het verwachte optreden” (p 93). Ze meldden ook een separate meta-analyse, die aangaf dat de gemiddeld gewogen correlatie tussen zelfredzaamheid en werkgerelateerd optreden (G)r =.38 was, hetgeen zich vertaalt in een imposante 28 procent winst in taakuitvoering (p 92).
Pajares (1996) rapporteerde dat leerlingen met een hoge zelfredzaamheid meer volhoudend waren en vaker gebruik maakten van ‘higher-level’ denken (probleemoplossend, besluitvormend en dergelijke). Dat was al eerder door Schunk (1984) aangetoond, die meldde dat zelfredzaamheid bij wiskunde de resultaten beinvloedt. Pajares (1996) vond verder dat de zelfredzaamheid van leerlingen door het toegenomen doorzettingsvermogen ook het geheugen verbetert.
Ook hoe de leerlingen denken wordt door zelfredzaamheid beinvloed. Pajares (1996) merkte op
“leerlingen die geloven dat zij in staat zijn om leertaken te vervullen, gebruiken meer cognitieve en metacognitieve strategieen en houden langer vol dan leerlingen die dat niet geloven” (p 552 – 553).
Paul Pintrich en Elisabeth de Groot (1990) vonden dat “hogere niveaus van zelfredzaamheid (r =.33) en de intrinsieke waarde (r=.63) in verband staan met hogere niveaus van het gebruik van cognitieve strategie” (p 35).
